မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ “မနက္ခင္းပံုျပင္”

မနက္ခင္း ပံုျပင္

ညအိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ကယ္ကို မနက္မိုးလင္း ပံုျပင္ပါ။ ဒီပံုျပင္ေလးကို မေျပာခင္၊ ကၽြန္မရဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခုကို အရင္ေျပာျပပါရေစ။

ကၽြန္မ ဂ်ပန္မွာေက်ာင္းတက္ဘို႔ အတြက္ နာဂိုယာျမိဳ.ကို စေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ဘ၀ဆိုေတာ႕ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို မလုပ္လို႔မရပါဘူး။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို လုပ္ရင္းနဲ႕ေက်ာင္းတက္ရတာေပါ႕ေနာ္။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္လုပ္ရပါတယ္။ဒီလိုအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္၊ လုပ္ရတာကိုေေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႕ကိုယ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့သူေတြ အသိဆံုးပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို လုပ္တဲ႔အခါ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ လည္း ေက်ာင္းစာတစ္ဘက္နဲ႕ အလုပ္လည္းဆင္းႏိုင္၊ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ လည္း ေရရွည္လုပ္ႏိုင္မယ့္အလုပ္တစ္ခုကိုေတာ့ ေရြးလုပ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုျပီး အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ တစ္ခုကိုေရြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ကၽြန္မေရြးခဲ့တဲ့အလုပ္ကေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ပါ။ နာဂိုယာျမိဳ.မွာေနျပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွာလုပ္ခ်င္ရတဲ. အေႀကာင္းရင္း ေနာက္တစ္မ်ိဳးရွိပါေသးတယ္။ ခုနကကၽြန္မေျပာခဲ့တာ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေႀကာင္းရင္းပါ။ ေနာက္အႀကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံလံုးနဲ႕ေကာ၊ နာဂိုယာျမိဳ႕နဲ႕ေကာ၊ နာဂိုယာျမိဳ႕တည္ရွိရာ အာအိခ်ိ ခရိုင္ နဲ႕ေကာ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ. ေကာ္ဖီဆိုင္ေလာက တစ္ခုလံုးနဲ႕ေကာ၊ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “မနက္ခင္း ပံုျပင္” ေႀကာင့္ပါပဲ။

ဂ်ပန္လူမိ်ဳးေတြအားလံုးနီးပါး ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ “ေမာနင္းဂု ဆားဗစ္စု” morning service ဆိုု သိႀကပါတယ္။အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူ႕ စကားလံုးအတိုင္းပါပဲ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ခ်ိဳ႕အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို ဂ်ပန္အသံထြက္နဲ႕ပဲေျပာပါတယ္။ အတိုေကာက္ အေနနဲ႕ “ေမာနင္းဂု” လို႔ အေျပာမ်ားပါတယ္။ မနက္စာ ကို ဆားဗစ္စ္ေပးတဲ့ အေရာင္းပံုစံတစ္မ်ိဳးပါ။ မနက္စာ ဆားဗစ္စ္ေပးတဲ့ အေရာင္းပံုစံဆိုတာကို ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ေတ့ာ ဒီလိုပါ။

ပံုမွန္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေသာက္တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ့ေစ်းဟာ ယန္း၃၀၀ပတ္၀န္းက်င္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနက ေျပာတဲ့ ေမာနင္းဂု ဆားဗစ္စု အေရာင္းပံုစံနဲ႕ေရာင္းျပီဆိုရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စာ ယန္း၃၀၀ နဲ႕ ၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တင္မကေတာ့ ပါဘူး။ ေပါင္မုန္႕မီးကင္ တစ္ျခမ္း၊ ႀကက္ဥျပဳတ္တစ္လံုး၊ ဆလပ္ဒ္ (ေဂၚဖီထုပ္ ပါးပါးလွီးကို ဒရက္ဇင္းတမ်ိဳး ဆမ္းထားတဲ့ အသုပ္) ပါတြဲျပီး ပါလာပါတယ္။ ဆိုင္နဲ႕လိုက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေပါင္မုန္႕မီးကင္ (သို႔) ႀကက္ဥျပဳတ္ကို ပဲ ဆားဗစ္စ္ေပးတာလည္းရွိပါတယ္။ “ေမာနင္းဂု” ကိုေရာင္းတာ မနက္ ၇နာရီေလာက္ကေန ၉နာရီေလာက္အထိပါပဲ။ ဒီလိုေရာင္းေတာ႔ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနမွာ လုိ႔ထင္မွာပဲ။ အရမ္းႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ္႔။ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္းအလုပ္မ်ားတာေပါ႔ ကိစၥမရွိပါဘူး ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲဟာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္နာရီရဲ. လုပ္ခက သာမာန္အခ်ိန္ထက္ ပိုရတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ စားခ်င္တာလည္းစားခြင့္ရတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္တုိင္းလိုလို “ေမာနင္းဂု” ကို ေရာင္းႀကေတာ့ ဆိုင္ေတြကလည္း “ေမာနင္းဂု” ကို ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေရာင္းႀကပါတယ္။

နမူနာပံုစံေလးေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္းမိတ္ဆက္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေနရာေဒသ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ေရာင္းခ်ေသာဆိုင္ ကို မူတည္ျပီး ၊ ပါ၀င္ေသာ အစားအေသာက္ နဲ႕ ေစ်းႏွဳန္း ကြာျခားမွဳ ရွိႏုိင္ပါတယ္။

၁။ ယန္း၃၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔ - ေပါင္မုန္႕မီးကင္ ေထာပတ္သုတ္-ႀကက္ဥျပဳတ္

၂။ ယန္း၃၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔ - ေပါင္မုန္႕မီးကင္ ေထာပတ္သုတ္-ႀကက္ဥျပဳတ္- ဆလပ္ဒ္



၃။ ယန္း၄၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔ - ေဟာ့ေဒါ႕ေပါင္မုန္.တစ္လံုး- ေဆာ့ေဆ့ဂ်္ -ႀကက္ဥျပဳတ္- ဆလပ္ဒ္

၄။ ယန္း၅၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔ - ဂ်ပန္ထမင္းဆုပ္- ဂ်ပန္မီေဆာ ဟင္းခ်ိဳ- ႀကက္ဥျပဳတ္

၅။ ယန္း၄၅၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔ - ဆန္ျပဳတ္ (ငါးေမႊ)-ေရညွိ- မက္မန္းသီး ဆားရည္စိမ္- ႀကက္ဥျပဳတ္

၆။ ယန္း၅၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ႀကိဳက္ရာအ၀စား ဆိုျပီး။ ေပါင္မုန္႕ မ်ိဳးစံု၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ဆန္ျပဳတ္၊ မီေဆာဟင္းခ်ိဳ၊ ေဆာ့ေဆ့ဂ်္ ၊ ေဘကြန္၊ စတာေတြကို အမ်ိဳးစံုခင္းက်င္းထားျပီး ေကာ္ဖီ(သို.) လၻက္ရည္ (သို႕) ႏြားႏို႔။ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္မ်ား

ဂ်ပန္ယန္းေငြရဲ႕တန္ဘိုးကို ခဏထားျပီး ေရာင္းပံုေရာင္းနည္းကိုႀကည့္မယ္ဆုိရင္ ကဲ ဒီေလာက္တန္ေနမွေတာ့ သြားစားခ်င္လာေရာမို႕လား။ ဒီလိုဆုိင္မ်ိဳး အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ေနရာကေတာ့ အာအိခ်ိ ခရိုင္၊ နဂိုယာျမိဳ.ပါ။ ဒါေႀကာင့္ နဂိုယာျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္အတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရြးလိုက္ရတာပါပဲရွင္။

အခုေလာက္ဆိုကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ႕ “မနက္ခင္း ပံုျပင္” အေႀကာင္းကို သိသြားျပီလို႕ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေျပာမယ့္ “ပံုျပင္”က အခုမွ စမွာပါ။ ကၽြန္မလည္း ဒီလို နံမည္ႀကီးျပီး ကၽြန္မအတြက္လည္း အဆင္ေျပတဲ့ ဒီအလုပ္ကို ေရြးလုပ္ျပီးခါမွ အရမ္းကို အလုပ္ရွဳတ္တဲ့တစ္ေန႕မွာ ဒီ “ေမာနင္းဂု ဆားဗစ္စု” ကုိဘယ္သူတီထြင္လိုက္တာလည္းဆိုတာ သိခ်င္သြားပါတယ္။ အားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုင္ေခါင္းကို ေမးႀကည့္ေတာ့မွပဲ “မနက္ခင္း ပံုျပင္” ကို သိခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

၁၉၅၀ႏွစ္မ်ားေလာက္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အာအိခ်ိ ခရုိင္၊ မာ့ဆုယာမာ့ ျမိဳ႔၊ အိခ်ိႏိုမိယာ့ျမိဳ႕တုိ႔ ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ေကာ္ဖီ္ဆိုင္ေတြမွာ ေကာ္ဖီမွာေသာက္ရင္ ေျမပဲ တို.လို ႀကက္ဥျပဳတ္တို႕ ကို တဲြခ်ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေလ့အထ ဟာ “ေမာနင္းဂု ဆားဗစ္စု” ရဲ့ ေရခံေျမခံလို႕ေျပာရင္မမွားပါဘူး။ အဲဒီေဒသ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဟာ သူမရဲ႕ခင္ပြန္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိင္အလုပ္လုပ္ဘို႕အတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ဆိုင္မွာ ထိုင္ေသာက္တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ယန္း၁၀၀ေခတ္လုိ႔သိရပါတယ္။ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဟာ ေကာ္ဖီဆိုင္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ သူမရဲ႕ဆိုင္ကို လူလာေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ပိုက္ဆံအရင္းအႏွီးလည္း မကုန္ေအာင္။ တျခားလူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ဆိုင္ေတြလိုလည္း လူ၀င္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္းဆိုတာ အႀကံထုတ္ရင္းနဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကမ္းေျခက ပုလဲေမြးျမဴသူေတြမသံုးတဲ့ ပုလဲေတြကို ေကာက္ယူစုေဆာင္းျပီး ပုလဲပုတီး ကံုးျပီး ဆိုင္ဖြင့္လို႔အရင္ဆံုးေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ကို ေပးပါတယ္တဲ့၊ ဒီလိုသတင္းနဲ႕ တင္ပဲ ဆိုင္ကိုလာတဲ့သူေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ရွိလာပါတယ္။ ေရာင္းလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဟာ လာေနက် ေဖါက္သည္ေတြကို ထိန္းထားျပီး ေနာက္ထပ္စီးပါြးတက္ဘို႕လည္း ရည္မွန္းခ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ပုလဲပုတီးေတြလည္း လိုသေလာက္ မရႏိုင္ေတာ့တာသလို ပုလဲပုတီး လက္ေဆာင္ကို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရုိးသြားႀကပါတယ္။ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဟာ ေနာက္တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ဆိုင္ကိုလာေနတဲ့ ဧည့္သည္အမ်ားစုဟာ စီးပါြးေရးသမား ကုမၸဏီ
၀န္ထမ္းေတြ မနက္ေစာေစာမွာ အလုပ္စကားေျပာဘို႔အတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္လာႀကေတာ့တာပဲ။

ေစာေစာစီးစီး အိမ္က ဘာမွစားမလာ၊ ေကာ္ဖီေသာက္ အလုပ္စကားေျပာ ျပီးတာနဲ႕ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေျပးရလႊားရေတာ့မယ္။ သူတို႔အတြက္အဓိကလိုအပ္တာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္အျပင္ အဟာရျဖစ္ေစမယ့္ အစာအနည္းငယ္ပါပဲ။ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မနက္ခင္းမွာ သူမရဲ႕ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို နာရီပိုင္းနဲ႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဘုိးစာယူျပီး ေပါင္မုန္႔မီးကင္တစ္ခ်ပ္ကို တြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ရဲ႕ အေတြးအေခၚသစ္ဟာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ဆိုသလို ၊မာ့ဆုယာမာ
ျမိဳ႕နဲ႕ အိခ်ိႏိုမိယာ့ျမိဳ႕ကေလးမွာနံမည္ႀကီးသြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ဆိုင္ခြဲေတြလည္း ထပ္ဖြင့္ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အာအိခ်ိ ခရုိင္တစ္ခုလံုး၊ အဲဒီကေနမွတစ္ဆင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို “ေမာနင္းဂု ဆားဗစ္စု” အေရာင္းစံနစ္က ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားပါေတာ့တယ္။ ဆက္လက္ျပီး အာအိခိ်ခရိုင္ ရဲ့ စီးပြါး ေရးအခ်က္အခ်ာ နာဂုိယာ ျမိဳ.မွာေတာ့ ယေန.ထက္တိုင္ ဒီစံနစ္ ကလူႀကိဳက္မ်ား တြင္က်ယ္လွ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္( ေနာက္ျပီးေရးလိုက္တာပါေနာ္)။

ဒီဇတ္လမ္းေလးတစ္ကယ္ရွိသလားဆိုတာ အင္တာနက္ေတြထဲမွာလည္း ရွာႀကည့္ေတာ့လည္း ေတြ႔ပါတယ္။ (ဆိုင္ေခါင္းေျပာတာ တစ္ကယ္ ဟုတ္မဟုတ္သိရေအာင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်က္အလက္ ကို ေသခ်ာေအာင္လုပ္တာပါ။) ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ေခါင္းေျပာတာက ပိုျပီးနားေထာင္လို႔ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

ခါ့တုိး တုိမို႔ကို စံ ဟာလည္း မတည္ရင္းႏွီးေငြ ယန္း  ၁၅ကုေဋရွိတဲ့ “မိုမိေနာ့ ခိ”ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႕ ကုမၸဏီကိုပိုင္ဆိုင္သည္အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကူးယူရာေနရာ


http://www.doit-fun.jp/shopping/goods_detail.php?id=6




http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%A2%E3%83%BC%E3%83%8B%E3%83%B3%E3%82%B0%E3%82%BB%E3%83%83%E3%83%88


http://search.yahoo.co.jp/search?p=%E5%96%AB%E8%8C%B6%E5%BA%97+%E3%83%A2%E3%83%BC%E3%83%8B%E3%83%B3%E3%82%B0%E3%82%B5%E3%83%BC%E3%83%93%E3%82%B9&rs=0&search_x=1&tid=top_ga1_sa&ei=UTF-8&fr=top_ga1_sa


http://allabout.co.jp/travel/travelnagoya/closeup/CU20070223A/